Laporan Barnes
Barnes iaitu seorang Pengarah Fakulti Kemasyarakatan di Universiti Oxford telah memperbaiki Laporan Cheeseman dengan menghasilkan Laporan Barnes pada tahun 1949. Antara isi yang terkandung dalam laopran ini adalah untuk menyatukan semua sekolah venakular dan perpaduan, menjadikan bahasa Melayu dan Inggeris sebagai bahasa pengantar, bahasa Cina dan Tamil masih boleh digunakan namun ia cuba dihapuskan kerana ia akan melambatkan proses asimilasi, mewujudkan sekolah vokasional moden, maktab perguruan berasrama penuh ditubuhkan untuk lulusan Senior Cambridge, penubuhan jemaah nazir, mewujudkan jemaah penguasa pelajaran tempatan serta tumpuan kurikulum kepada sains dan seni perusahaan.
· Cadangan terhadap perubahan sistem pendidikan ini telah dikemukakan pada tahun 1951dan pihak British telah melantik jawatankuasa yang diketuai oleh L.J. Barnes, Pengarah Latihan Sosial dari Oxford University, England untuk menyelidik dan mengkaji jenis sistem pendidikan yang sesuai diaplikasikan di Tanah Melayu.[33] Jawatankuasa ini lebih dikenali sebagai Penyata Barnes. Apa yang ingin ditekankan ialah penubuhanpendidikan rendah yang tidak berbentuk perkauman yang menggunakan Bahasa Melayu dan Bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar. Walau bagaimanapun, proses ini agak lambat untuk dilaksanakan, oleh itu kerajaan British pada masa itu mencadangkan agar penekanan harus diberikan pada mutu (kualiti) bukan pada kuantiti memandangkan langkah ini merupakan peluang keemasan untuk pelajar Cina mendapatkan taraf pendidikan yang agak tinggi.[34] Sebelum ini mutu pendidikan bagi masyarakat Cin adalah rendah malah tidak teratur.
· Laporan Barnes mempunyai implikasi terhadap matlamat kerajaanBritish untuk menggalakkan proses Malayanisasi dalam sistem pendidikan kaum Cina serta kaum bukan Melayu yang lain. Justeru itu Penyata Barnes telah mencadangkan agar sekolah bantuan kerajaan dimansuhkan dan ditubuhkan sekolah vernacular (sekolah jenis kebangsaan) serta penubuhan interracial school (sekolah kebangsaan di peringkat pendidikan rendah).[35] Jenis pendidikan ini dibuka kepada semua pelajar dri semua kaum dan tenaga pengajarnya pula terdiri dari guru-guru yang berwarganegara Persekutuan Tanah Melayu serta mempunyai pendidikan yang lengkap. Bahasa pengantar yang digunakan dalam sistem pendidikan ini hanyalah Bahasa Melayu dan Bahasa Inggeris sahaja. Dalam satu kenyataan yang dikemukakan dalamLaporan Barnes, ia mengkehendaki semua pelajar bukan Melayu mengambil inisistif untuk mempelajari kedua bahasa ini dengan baik dan penuh komitmen sebagai tanda kasih pada Tanah Melayu serta menghapuskan perasaan perkauman dalam diri masing-masing.[36] Namun begitu sekiranya para pelajar atau ibu bapa tidak bersetuju untuk menghantar anak-anak mereka ke sekolah yang dicadangkan, mereka masih diberi peluang untuk memilih sekolah vernakular sebagai tempat pendidikan awal anak-anak mereka.
Nasib pendidikan Melayu dan sekaligus nasib bahasa Melayu di tangan penjajah Inggeris tampak cerah sedikit apabila kerajaan Inggeris membentuk Jawatankuasa Barnes (mengambil sempena nama pengerusinya L.J. Barnes, Pengarah Latihan Kemasyarakatan, Universiti Oxford, London) pada tahun 1951 yang mengakui pentingnya bahasa Melayu dalam pembinaan sistem pendidikan yang bersifat kebangsaan, di sisi terus mempertahankan taraf bahasa Inggeris. Laporan Barnes sedikit banyak mendukung falsafah menjadikan bahasa Melayu sebagai landasan perpaduan melalui pendidikan. Bagaimanapun peranan bahasa Melayu tetap terbatas di peringkat sekolah rendah dan apabila ke sekolah menengah murid-murid akan melalui sistem pendidikan yang berbahasa penghantar bahasa Inggeris (Asmah Haji Omar, 1984: 18 dan Mohd. Salleh Lebar, 1988: 45-47).
Laporan Fenn Wu
Masyarakat Cina dan India yang telah dibawa oleh British juga telah membawa sama sistem pendidikan dari negara asal mereka telah menyuarakan rasa tidak puas hati kepada Laporan Barnes. Kedatangan Dr. W.P.Fenn dan Dr. Wu The You pada tahun 1951 bertujuan mengkaji potensi sekolah Cina di Tanah Melayu telah menghasilkan Laporan Fenn Wu 1951. Antara cadangan yang terkandung dalam laporan ini adalah mempertahankan kewujudan sekolah Cina, mempelajari tiga bahasa iaitu bahasa Melayu, Inggeris dan bahasa ibunda mereka, matlamat pendidikan beridentiti kebangsaan, membina maktab perguruan cina, menambah bantuan kewangan.
· Cadangan yang dikemukakan oleh Laporan Barnes ini telah menimbulkan pertentangan dari masyarakat Cina yang menganggap sistem pendidikan ini mengandungi ciri-ciri pemikiran kaum yang cetek dan tidak menekankan semangat toleransi antara kaum. Juseru itu pihak kerajaan telah digesa agar melantik satu jawatankuasa lain uantuk menilai mutu pendidikan bagi seluruh kaum di Tanah Melayu, yang lebih dikenali sebagai Penyata Fenn-Wu.[37] Penyata Fenn-Wu telah diwakilkan oleh dua orang jawatankuasa iaitu W.P. Fenn dan Wu The Yao dan diminta untuk mengkaji masalah yang dihadapi oleh sekolah-sekolah Cina di Tanah Melayu terutamanya dari segi jurang perbezaan antara pendidikan yang sedang dilaksanakan pada waktu itu, iaitu bercorak perkauman dengan cadangan penubuhan pendidikan rendah yang tidak mempunyai unsur perkauman. Di samping itu bahasa pengantar perlulah Bahasa Inggeris dan Bahasa Melayu serta penggunaan bahasa pengantar lain sebagai subjek pilihan (optinal). Selain itu penyata ini juga perlu mengkaji dan menyediakan buku-buku teks yang mengandungi unsur Malayan (menggambarkan kecintaan pada Tanah Melayu) untuk digunakan di sekolah-sekolah berkenaan dan perlu membezakan dengan buku-buku teks yang ditulis dalam bahasa Cina.
· Namun begitu Penyata Fenn-Wu ini pula telah menimbulkan pertentangan dengan konsep Malayanisasi dan penyata ini juga ternyata berbeza jauh dengan Laporan Barnes yang sebelumnya. Apa yang menjadi pertentangan ialah cadangan untuk mengekalkan sekolah-sekolah Cina yang menggunakan Bahasa Cina sebagai bahasa pengantar dan menolak konsep Malayanisasi untuk diaplikasikan dalam sistem pendidikan di peringkat rendah.
Kesimpulan
· Nasib pendidikan Melayu dan sekaligus nasib bahasa Melayu di tangan penjajah Inggeris tampak cerah sedikit apabila kerajaan Inggeris membentuk Jawatankuasa Barnes (mengambil sempena nama pengerusinya L.J. Barnes, Pengarah Latihan Kemasyarakatan, Universiti Oxford, London) pada tahun 1951 yang mengakui pentingnya bahasa Melayu dalam pembinaan sistem pendidikan yang bersifat kebangsaan, di sisi terus mempertahankan taraf bahasa Inggeris. Laporan Barnes sedikit banyak mendukung falsafah menjadikan bahasa Melayu sebagai landasan perpaduan melalui pendidikan. Bagaimanapun peranan bahasa Melayu tetap terbatas di peringkat sekolah rendah dan apabila ke sekolah menengah murid-murid akan melalui sistem pendidikan yang berbahasa penghantar bahasa Inggeris (Asmah Haji Omar, 1984: 18 dan Mohd. Salleh Lebar, 1988: 45-47).
· Tiada keputusan rasmi yang dapat dikeluarkan oleh pihak kerajaan mengenai usaha-usaha yang telah dilakukan oleh kedua-dua jawatankuasa tersebut. Oleh itu suatu jawatankuasa telah ditubuhkan dimana ahlinya termasuk pemimpin MCA untuk menilai dan memberi cadangan ke atas kedua-dua laporan tersebut, iaitu Laporan Brnes dan Penyata Fenn-Wu. Jawatankuasa ini telah mengeluarkan satu resolusi bahawa pendidikan Inggeris dan pendidikan Melayu perlu diajar untuk tempoh enam tahun pertama pendidikan di sekolah rendah. Jawatankuasa ini telah mencadangkan agar ditubuhkan dua jenis sekolah kebangsaan, iaitu yang menggunakan satu bahasa pengantar sahaja, samada Inggeris atau Melayu.[39] Sekolah-sekolah Cina dan Tamil masih dibenarkan beroperasi dengan syarat penggunaan Bahasa Inggeris dan Bahasa Melayu terus digunakan sebagai mata pelajaran di samping subjek yang lain. Syarat-syarat ini kemudiannya dipersetujui untuk dimasukkan ke dalam Ordinan Pelajaran 1952.
· Usul Laporan Barnes agar hanya ada dua aliran sekolah rendah, iaitu aliran Melayu dan aliran Inggeris sahaja mendapat tentangan kaum Cina dan India sehingga batallah usul itu. Kerajaan Inggeris pada tahun 1951 membentuk Jawatankuasa Fenn-Wu yang mengkaji kepentingan pendidikan kaum Cina. Sebuah jawatankuasa khas dibentuk sesudah itu untuk menyelaraskan usul-usul Laporan Barnes dan Laporan Fenn-Wu. Antara usul jawatankuasa khas itu termasuklah:
* Penubuhan dua jenis aliran persekolahan, iaitu aliran bahasa Melayu dan aliran bahasa Inggeris.
* Kemudahan pengajaran bahasa Cina dan Tamil jika ada permintaan sekurang- kurangnya daripada 15 orang murid dalam kelas.
* Bahasa Inggeris menjadi mata pelajaran wajib di sekolah.
· Usul-usul itu diluluskan oleh Majlis Perundang-undangan Persekutuan pada bulan September 1951 dan dijadikan Ordinan Pelajaran 1952. Ordinan itu menetapkan Sekolah Kebangsaan sebagai corak sistem persekolahan, dengan bahasa Cina dan bahasa Tamil sebagai bahasa ketiga tetapi tidak merupakan sebahagian sistem persekolahan kebangsaan. Usul-usul itu bagaimanapun tidak terlaksana kerana kekurangan biaya, kekurangan guru terlatih, dan bantahan masyarakat Cina dan Tamil. Kerajaan sekali lagi membentuk jawatankuasa khas dan salah satu keputusannya ialah “penggunaan dua bahasa secara beransur-ansur di sekolah Melayu dan penggunaan tiga bahasa di sekolah Cina dan di sekolah Tamil supaya akhirnya dapat diserapkan ke dalam sistem persekolahan kebangsaan. Sehingga tahun 1956 temyata bahawa ketetapan tersebut tidak terlaksana juga (Mohd. Salleh Lebar, 1988:50).
Barnes iaitu seorang Pengarah Fakulti Kemasyarakatan di Universiti Oxford telah memperbaiki Laporan Cheeseman dengan menghasilkan Laporan Barnes pada tahun 1949. Antara isi yang terkandung dalam laopran ini adalah untuk menyatukan semua sekolah venakular dan perpaduan, menjadikan bahasa Melayu dan Inggeris sebagai bahasa pengantar, bahasa Cina dan Tamil masih boleh digunakan namun ia cuba dihapuskan kerana ia akan melambatkan proses asimilasi, mewujudkan sekolah vokasional moden, maktab perguruan berasrama penuh ditubuhkan untuk lulusan Senior Cambridge, penubuhan jemaah nazir, mewujudkan jemaah penguasa pelajaran tempatan serta tumpuan kurikulum kepada sains dan seni perusahaan.
· Cadangan terhadap perubahan sistem pendidikan ini telah dikemukakan pada tahun 1951dan pihak British telah melantik jawatankuasa yang diketuai oleh L.J. Barnes, Pengarah Latihan Sosial dari Oxford University, England untuk menyelidik dan mengkaji jenis sistem pendidikan yang sesuai diaplikasikan di Tanah Melayu.[33] Jawatankuasa ini lebih dikenali sebagai Penyata Barnes. Apa yang ingin ditekankan ialah penubuhanpendidikan rendah yang tidak berbentuk perkauman yang menggunakan Bahasa Melayu dan Bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar. Walau bagaimanapun, proses ini agak lambat untuk dilaksanakan, oleh itu kerajaan British pada masa itu mencadangkan agar penekanan harus diberikan pada mutu (kualiti) bukan pada kuantiti memandangkan langkah ini merupakan peluang keemasan untuk pelajar Cina mendapatkan taraf pendidikan yang agak tinggi.[34] Sebelum ini mutu pendidikan bagi masyarakat Cin adalah rendah malah tidak teratur.
· Laporan Barnes mempunyai implikasi terhadap matlamat kerajaanBritish untuk menggalakkan proses Malayanisasi dalam sistem pendidikan kaum Cina serta kaum bukan Melayu yang lain. Justeru itu Penyata Barnes telah mencadangkan agar sekolah bantuan kerajaan dimansuhkan dan ditubuhkan sekolah vernacular (sekolah jenis kebangsaan) serta penubuhan interracial school (sekolah kebangsaan di peringkat pendidikan rendah).[35] Jenis pendidikan ini dibuka kepada semua pelajar dri semua kaum dan tenaga pengajarnya pula terdiri dari guru-guru yang berwarganegara Persekutuan Tanah Melayu serta mempunyai pendidikan yang lengkap. Bahasa pengantar yang digunakan dalam sistem pendidikan ini hanyalah Bahasa Melayu dan Bahasa Inggeris sahaja. Dalam satu kenyataan yang dikemukakan dalamLaporan Barnes, ia mengkehendaki semua pelajar bukan Melayu mengambil inisistif untuk mempelajari kedua bahasa ini dengan baik dan penuh komitmen sebagai tanda kasih pada Tanah Melayu serta menghapuskan perasaan perkauman dalam diri masing-masing.[36] Namun begitu sekiranya para pelajar atau ibu bapa tidak bersetuju untuk menghantar anak-anak mereka ke sekolah yang dicadangkan, mereka masih diberi peluang untuk memilih sekolah vernakular sebagai tempat pendidikan awal anak-anak mereka.
Nasib pendidikan Melayu dan sekaligus nasib bahasa Melayu di tangan penjajah Inggeris tampak cerah sedikit apabila kerajaan Inggeris membentuk Jawatankuasa Barnes (mengambil sempena nama pengerusinya L.J. Barnes, Pengarah Latihan Kemasyarakatan, Universiti Oxford, London) pada tahun 1951 yang mengakui pentingnya bahasa Melayu dalam pembinaan sistem pendidikan yang bersifat kebangsaan, di sisi terus mempertahankan taraf bahasa Inggeris. Laporan Barnes sedikit banyak mendukung falsafah menjadikan bahasa Melayu sebagai landasan perpaduan melalui pendidikan. Bagaimanapun peranan bahasa Melayu tetap terbatas di peringkat sekolah rendah dan apabila ke sekolah menengah murid-murid akan melalui sistem pendidikan yang berbahasa penghantar bahasa Inggeris (Asmah Haji Omar, 1984: 18 dan Mohd. Salleh Lebar, 1988: 45-47).
Laporan Fenn Wu
Masyarakat Cina dan India yang telah dibawa oleh British juga telah membawa sama sistem pendidikan dari negara asal mereka telah menyuarakan rasa tidak puas hati kepada Laporan Barnes. Kedatangan Dr. W.P.Fenn dan Dr. Wu The You pada tahun 1951 bertujuan mengkaji potensi sekolah Cina di Tanah Melayu telah menghasilkan Laporan Fenn Wu 1951. Antara cadangan yang terkandung dalam laporan ini adalah mempertahankan kewujudan sekolah Cina, mempelajari tiga bahasa iaitu bahasa Melayu, Inggeris dan bahasa ibunda mereka, matlamat pendidikan beridentiti kebangsaan, membina maktab perguruan cina, menambah bantuan kewangan.
· Cadangan yang dikemukakan oleh Laporan Barnes ini telah menimbulkan pertentangan dari masyarakat Cina yang menganggap sistem pendidikan ini mengandungi ciri-ciri pemikiran kaum yang cetek dan tidak menekankan semangat toleransi antara kaum. Juseru itu pihak kerajaan telah digesa agar melantik satu jawatankuasa lain uantuk menilai mutu pendidikan bagi seluruh kaum di Tanah Melayu, yang lebih dikenali sebagai Penyata Fenn-Wu.[37] Penyata Fenn-Wu telah diwakilkan oleh dua orang jawatankuasa iaitu W.P. Fenn dan Wu The Yao dan diminta untuk mengkaji masalah yang dihadapi oleh sekolah-sekolah Cina di Tanah Melayu terutamanya dari segi jurang perbezaan antara pendidikan yang sedang dilaksanakan pada waktu itu, iaitu bercorak perkauman dengan cadangan penubuhan pendidikan rendah yang tidak mempunyai unsur perkauman. Di samping itu bahasa pengantar perlulah Bahasa Inggeris dan Bahasa Melayu serta penggunaan bahasa pengantar lain sebagai subjek pilihan (optinal). Selain itu penyata ini juga perlu mengkaji dan menyediakan buku-buku teks yang mengandungi unsur Malayan (menggambarkan kecintaan pada Tanah Melayu) untuk digunakan di sekolah-sekolah berkenaan dan perlu membezakan dengan buku-buku teks yang ditulis dalam bahasa Cina.
· Namun begitu Penyata Fenn-Wu ini pula telah menimbulkan pertentangan dengan konsep Malayanisasi dan penyata ini juga ternyata berbeza jauh dengan Laporan Barnes yang sebelumnya. Apa yang menjadi pertentangan ialah cadangan untuk mengekalkan sekolah-sekolah Cina yang menggunakan Bahasa Cina sebagai bahasa pengantar dan menolak konsep Malayanisasi untuk diaplikasikan dalam sistem pendidikan di peringkat rendah.
Kesimpulan
· Nasib pendidikan Melayu dan sekaligus nasib bahasa Melayu di tangan penjajah Inggeris tampak cerah sedikit apabila kerajaan Inggeris membentuk Jawatankuasa Barnes (mengambil sempena nama pengerusinya L.J. Barnes, Pengarah Latihan Kemasyarakatan, Universiti Oxford, London) pada tahun 1951 yang mengakui pentingnya bahasa Melayu dalam pembinaan sistem pendidikan yang bersifat kebangsaan, di sisi terus mempertahankan taraf bahasa Inggeris. Laporan Barnes sedikit banyak mendukung falsafah menjadikan bahasa Melayu sebagai landasan perpaduan melalui pendidikan. Bagaimanapun peranan bahasa Melayu tetap terbatas di peringkat sekolah rendah dan apabila ke sekolah menengah murid-murid akan melalui sistem pendidikan yang berbahasa penghantar bahasa Inggeris (Asmah Haji Omar, 1984: 18 dan Mohd. Salleh Lebar, 1988: 45-47).
· Tiada keputusan rasmi yang dapat dikeluarkan oleh pihak kerajaan mengenai usaha-usaha yang telah dilakukan oleh kedua-dua jawatankuasa tersebut. Oleh itu suatu jawatankuasa telah ditubuhkan dimana ahlinya termasuk pemimpin MCA untuk menilai dan memberi cadangan ke atas kedua-dua laporan tersebut, iaitu Laporan Brnes dan Penyata Fenn-Wu. Jawatankuasa ini telah mengeluarkan satu resolusi bahawa pendidikan Inggeris dan pendidikan Melayu perlu diajar untuk tempoh enam tahun pertama pendidikan di sekolah rendah. Jawatankuasa ini telah mencadangkan agar ditubuhkan dua jenis sekolah kebangsaan, iaitu yang menggunakan satu bahasa pengantar sahaja, samada Inggeris atau Melayu.[39] Sekolah-sekolah Cina dan Tamil masih dibenarkan beroperasi dengan syarat penggunaan Bahasa Inggeris dan Bahasa Melayu terus digunakan sebagai mata pelajaran di samping subjek yang lain. Syarat-syarat ini kemudiannya dipersetujui untuk dimasukkan ke dalam Ordinan Pelajaran 1952.
· Usul Laporan Barnes agar hanya ada dua aliran sekolah rendah, iaitu aliran Melayu dan aliran Inggeris sahaja mendapat tentangan kaum Cina dan India sehingga batallah usul itu. Kerajaan Inggeris pada tahun 1951 membentuk Jawatankuasa Fenn-Wu yang mengkaji kepentingan pendidikan kaum Cina. Sebuah jawatankuasa khas dibentuk sesudah itu untuk menyelaraskan usul-usul Laporan Barnes dan Laporan Fenn-Wu. Antara usul jawatankuasa khas itu termasuklah:
* Penubuhan dua jenis aliran persekolahan, iaitu aliran bahasa Melayu dan aliran bahasa Inggeris.
* Kemudahan pengajaran bahasa Cina dan Tamil jika ada permintaan sekurang- kurangnya daripada 15 orang murid dalam kelas.
* Bahasa Inggeris menjadi mata pelajaran wajib di sekolah.
· Usul-usul itu diluluskan oleh Majlis Perundang-undangan Persekutuan pada bulan September 1951 dan dijadikan Ordinan Pelajaran 1952. Ordinan itu menetapkan Sekolah Kebangsaan sebagai corak sistem persekolahan, dengan bahasa Cina dan bahasa Tamil sebagai bahasa ketiga tetapi tidak merupakan sebahagian sistem persekolahan kebangsaan. Usul-usul itu bagaimanapun tidak terlaksana kerana kekurangan biaya, kekurangan guru terlatih, dan bantahan masyarakat Cina dan Tamil. Kerajaan sekali lagi membentuk jawatankuasa khas dan salah satu keputusannya ialah “penggunaan dua bahasa secara beransur-ansur di sekolah Melayu dan penggunaan tiga bahasa di sekolah Cina dan di sekolah Tamil supaya akhirnya dapat diserapkan ke dalam sistem persekolahan kebangsaan. Sehingga tahun 1956 temyata bahawa ketetapan tersebut tidak terlaksana juga (Mohd. Salleh Lebar, 1988:50).
-------------------------------------------------------------------------------------------------
- Carian atas talian untuk nota kuliah subjek Falsafah dan Pendidikan Di Malaysia
:: Dakwah Itu Perlu Hikmah ::
Mohd Nazmi Bin Abdul Ghani
Markaz Tarbiah Haraki 12 September
2 comments:
Thank you very much!
thank you!
Post a Comment